Φρανς, Ανατόλ

(France, Παρίσι 1844 – 1924). Ψευδώνυμο του Γάλλου συγγραφέα Ιάκωβου Ανατόλιου Τιμπό. Ο νεαρός Φ. πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο βιβλιοπωλείο του πατέρα του, βυθισμένος στην ανάγνωση αναρίθμητων τόμων. Τα κλασικά γράμματα, οι καλές τέχνες, οι επιστημονικές εξελίξεις, τα φιλοσοφικά συστήματα όλων των λαών και όλων των εποχών άρχισαν να απασχολούν από πολύ νωρίς τον Φ. Γνώριζε τέλεια τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και διακρίθηκε για τις καταπληκτικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του. Μετά το τέλος των σπουδών του, σύχναζε στους λογοτεχνικούς κύκλους και, κυρίως, σε αυτόν των Παρνασσιστών. Το 1868 δημοσίευσε μια εργασία για τον ποιητή Αλφρέντ ντε Βινί και με μερικά ποιήματα πήρε μέρος στην έκδοση του Σύγχρονου Παρνασσού (1871). Τα πρώτα του έργα ήταν αισθηματικά και περίτεχνα ποιήματα. Το 1881 ο Φ. δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα Το έγκλημα του Σιλβέστρου Μπονάρ, το οποίο και αποκάλυψε στο κοινό το μεγάλο του ταλέντο. Στη συνέχεια δημοσίευσε διάφορα κείμενα με αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Από το 1886 έως το 1893 ο Φ. διετέλεσε χρονογράφος του παρισινού Xρόνου. Tο μεγαλύτερο μέρος των δημοσιευμάτων του το συγκέντρωσε σε 4 τόμους με τον τίτλο Φιλολογική Zωή (1892). Tο 1896 εξελέγη μέλλος της Γαλλικής Aκαδημίας, με την ευκαιρία δε τότε της υπόθεσης Nτρέιφους, ασχολήθηκε με τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, δημοσιεύοντας τους 4 τόμους της Σύγχρονης Iστορίας. Tο 1908 έγραψε το Nησί των Πιγκουίνων σε μορφή μυθιστορήματος, στο οποίο καταδικάζει τους επαγγελματίες πολιτικούς. O Φ. δεν ανήκε σε καμιά σχολή, γιατί πίστευε ότι η τέχνη είναι έργο κυρίως προσωπικό που δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Στα έργα του Φ. είτε αναφέρονται σε θρησκευτικά, είτε σε πολιτικά θέματα, δεσπόζει πάνω από κάθε άλλο συναίσθημα ο σκεπτικισμός. H ευαισθησία του του επιτρέπει να παραμένει γαλήνιος μπροστά στα πολύπλοκα πάθη των συνανθρώπων του. Παρά το γεγονός αυτό, ο Φ., στις μεγάλες κρίσιμες στιγμές της πατρίδας του πήρε θέση με έμφαση. Για παράδειγμα, κηρύχτηκε κατά του πολέμου και εκδήλωσε με ενθουσιασμό και συγκίνηση τη συμπάθειά του στους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων. O Φ. ανήκει στη μεγάλη γαλλική οικογένεια του φιλελευθερισμού, που την εκπροσωπούν μορφές όπως ο Βολτέρος και ο Ρενάν. Το 1921 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ της λογοτεχνίας. Τα έργα του τιτλοφορούνται: Τα χρυσωμένα ποιήματα (1873), οι Κορινθιακοί γάμοι (1876), Ιοκάστη, Ο λιπόσαρκος γάτος (1879), Οι επιθυμίες του Ιωάννη Σερβιέν (1882), Το βιβλίο του φίλου μου (1885), Το οινομαγειρείο της βασίλισσας Πεντόκ (1893), Ο κήπος του Επίκουρου (1895), Το πηγάδι της Αγίας Κλαίρης (1895), Κοινωνικές γνώμες (1902), Προς καλύτερους καιρούς (1906), Η ζωή της Ζαν Ντ’ Αρκ (1908), Οι θεοί διψούν (1912), Η επανάσταση των αγγέλων (1914), 0 μικρός Πέτρος (1918) και η Ανθισμένη ζωή (1922), που είναι το τελευταίο του έργο από όσα προαναφέρθηκαν. Πολλά έργα του Φ. μεταφράστηκαν και στην ελληνική γλώσσα.